''Nefret ettiğim çok ama çok şey var, çok pozitif insanlarla aynı ortamlarda kalamıyorum, fenalık basıyor. Şu sıralar nefret ettiklerimden aklıma gelenler; müzayedelere katılıp toplu sanat alımı yapan birtakım “isimler”, karısına doğum hediyesi alan kocalar, televizyondaki dizi dünyası, köşelerini kendi malı gibi kullanan köşe yazarları,( en çok buna katılıyorum ) yazın yaklaşması dolayısıyla bikinili tatilci fotoğraflarına yine maruz kalacak olmak, kadınların çiçek-mum-çikolata üçlüsünü sevmesi...'' demiş.
Bugün gazetesinin internet sayfasında olan bu röportajın altında bir kaç yorumada rastladım.
-bence psikolojik tedaviye ihtiyacı var.
-konuşmuş olmak için konuşmuş.
-kendi negatifliğiniz elbet bir bumerang gibi size döner. (ben böyle yaratıcı bir yorum görmedim!)
-sevgiden yoksun büyümüş.
gibi.
Yorumlar aynen klasik ve konu hakkında düşünmeden yargılayan bir okurdan beklediğim gibiydi.
Peki neden?
İnsanların kendine ait tarzı, düşünceleri, konuşmaları sanki yasakmış gibi, bir anda herkesin alışıldık bir düşüncenin dışına çıkan bir kimseyi yargılaması ne saçma!
Lakin herkesin kendine ait bir fikre veya olaya karşıt düşüncesi vardır. Mühim olan bunu cesurca dile getirebilmek değil midir?
Nefret ettiğim en önemli şeylerden biri; insanların anlamadan düşünmeden bilmeden olayları yargılamaları! Bu şekilde haklı olsalar, haklı bir düşünceyi savunsalar bile haksız duruma düşmeleri...
Elif İzgi ULUYÜZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder